CZYM JEST DEPRESJA?

Depresja to choroba, która może dotknąć osoby w każdym wieku. Smutek czy dołek psychiczny, w jaki zdarza nam się wpadać od czasu do czasu to normalne elementy codziennego życia emocjonalnego. To naturalna reakcja organizmu na niepowodzenia czy rozczarowania. Kiedy jednak uczucie pustki i rozpaczy zawładnie Tobą, nie mija i nie pozwala Ci cieszyć życiem jak dotychczas, może się okazać, że cierpisz na depresję. W Polsce nawet 1,5 mln osób zmaga się z tym schorzeniem. Według szacunków Światowej Organizacji Zdrowia, do 2030 roku depresja będzie najczęściej występującą chorobą na świecie.

Nie każdy smutek to depresja

Każdemu z nas zdarzają się tzw. górki i dołki nastroju. Wiele osób stosuje termin „depresja” opisując uczucie smutku, ale ta choroba to coś znacznie więcej. Osoby ze zdiagnozowaną depresją często opisują, że czują się jakby żyły w „czarnej dziurze” lub były skazane na nieuniknione niepowodzenia. Niektórzy w ogóle nie skarżą się na uczucie smutku – zamiast tego czują się apatyczni, nie mają energii do życia, mają wrażenie, że nie ma ono sensu.

Depresja przede wszystkim różni się od uczucia smutku tym, że zakłóca codzienne życie. Nie pozwala normalnie pracować, uczyć się, jeść, spać czy po prostu dobrze bawić. Uczucia bezsilności, bezradności, beznadziejności są bardzo intensywne i rzadko ustępują chociażby w najmniejszym stopniu. Najczęściej sprowadza się to do tego, że dotychczasowe hobby przestaje interesować interesować, chory unika spotkań ze znajomymi, towarzyszy mu ciągłe uczucie zmęczenia. Wykonywanie codziennych obowiązków przytłacza.

Depresja – objawy

Aby rozpoznać depresję, musi być spełniony przynajmniej jeden z poniższych głównych kryteriów rozpoznania: obecność obniżonego (depresyjnego) nastroju i/lub wyraźnie zmniejszenie zainteresowania wszystkimi czynnościami dnia codziennego. Objawy te muszą występować prawie codziennie, przez większą część dnia ponad dwa tygodnie.

Depresja to stan, który pojawia się niespostrzeżenie. Człowiek powoli traci poczucie sensu, staje się bierny, nie wykazuje ochoty na żadną aktywność i jedyne, czego pragnie to samotność. Człowiek ma poczucie niezrozumienia przez bliskich, wszystko, co do tej pory przynosiło nam radość, jest dla nas obojętne.

Gdy odczuwasz przygnębienie i inne niepokojące objawy, warto skorzystać z pomocy specjalisty. Psycholog pomoże uporać się z problemami oraz odzyskać równowagę psychiczną.

Objawy cielesne depresji:

  1. zaburzenia miesiączkowania,
  2. bezsenność,
  3. duża potrzeba snu,
  4. spadek lub wzrost wagi,
  5. migreny,
  6. zmniejszone libido,
  7. brak apetytu,
  8. nadmierny apetyt,
  9. suchość w gardle,
  10. ciągłe zmęczenie.

UWAGA

Należy pamiętać, że to, że mamy gorszy dzień lub bóle głowy nie oznacza, że mamy depresję. Oprócz wyżej wymienionych czynników, muszą zostać spełnione również inne, aby móc zdiagnozować depresję.

Grupa pierwsza (należy spełnić minimum dwa czynniki):

  1. ciągłe złe samopoczucie, brak humoru;
  2. utrata zainteresowań i przeżywania przyjemności;
  3. większe niż dotychczas zmęczenie.

Te objawy mogą świadczyć również o niedoborach witamin i minerałów.

Grupa druga (należy spełnić minimum dwa czynniki):

  1. zaburzenia uwagi i koncentracji;
  2. niska samoocena;
  3. poczucie niskiej wartości;
  4. czarne i pesymistyczne myśli;
  5. chęć odebrania sobie życia;
  6. obniżony apetyt;
  7. czyny samobójcze;
  8. problemy ze snem.

Rodzaje depresji

Dystymia: charakteryzuje się obniżonym nastrojem, pesymizmem, niską samooceną i problemami z podejmowaniem decyzji trwającymi minimum dwa lata. Przebiega łagodniej niż inne rodzaje depresji. Dystymię leczy się za pomocą leków przeciwdepresyjnych oraz psychoterapii.

Depresja sezonowa: najczęściej atakuje jesienią. Bardzo często brak słońca powoduje u nas rozdrażnienie, wzmożony apetyt, senność, brak energii. Ten rodzaj depresji występuje najczęściej u osób pomiędzy 20. a 30. rokiem życia. W jej leczeniu często stosuje się fototerapię.

Depresja poporodowa: zbadano, że około 3/4 kobiet po porodzie doświadcza krótkotrwałej, wzmożonej drażliwości, płaczliwości oraz niepokoju, które po niespełna dziesięciu dniach stopniowo ustępują.

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe: jest to naprzemienne występowanie depresji oraz manii. Połączenie tych dwóch stanów może nieść ze sobą przykre skutki, nawet samobójstwo. Choremu na chorobę afektywną dwubiegunową (ChAD) wydaje się, że może wszystko, nie widzi żadnych przeszkód, bywa niebezpieczny. W leczeniu takich zaburzeń stosuje się bardzo silne leki przeciwpsychotyczne, które trzeba stale przyjmować. ponieważ po ustąpieniu objawów może dojść do nawrotu.

 

Jakie są przyczyny depresji?

Mimo wielu badań nad depresją, a także stosowaniu przynoszących dobre rezultaty terapii farmakologicznych i psychoterapii, wciąż nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie o podłoże depresji. Do najpowszechniejszych należą teorie o przyczynach depresji obejmujących czynniki psychospołeczne i biologiczne.

Aspekty biologiczne powiązane z depresją to m.in.:

  1. uwarunkowania genetyczne;
  2. zaburzenia neuroprzekaźnictwa serotoniny, dopaminy, noradrenaliny, GABA, acetylocholiny;
  3. zaburzenia hormonalne obejmujące kortyzol (hormon stresu), a także niedobór tyroksyny i testosteronu u mężczyzn, spadek stężenia estrogenu u kobiet.

Poziom hormonów zbadasz wykonując laboratoryjną analizę krwi. Sprawdź pakiet dedykowany kobietom i mężczyznom.

Na powiązanie depresji z czynnikami biologicznymi wskazują fizyczne objawy choroby, w tym zmęczenie, zaburzenia snu czy apetytu. Skuteczność leków antydepresyjnych związana jest właśnie z tym, że regulują one różne procesy biologiczne i łagodzą objawy. Nie oznacza to jednak, że zmiany biologiczne stanowią główną przyczyną depresji. U podłoża rozchwiania równowagi hormonalnej i neuroprzekaźnictwa mogą leżeć przyczyny psychologiczne. Badania na ten temat nie są jednoznaczne, a zaburzony stan równowagi biologicznej organizmu nie musi być przyczyną depresji – może też stanowić jej efekt.

Do przyczyn zaburzenia neuroprzekaźnictwa można zaliczyć:

  1. stres;
  2. zmiany hormonalne – wywołane wahaniami nastroju, występujące po porodzie, związane z klimakterium czy PMS;
  3. leki – działania niepożądane leków na ciśnienie, przeciwlękowych, antykoncepcji czy podawanych osobom z chorobą Parkinsona;
  4. choroby somatyczne, np. tarczycy, zapalenie jelit, astma, cukrzyca, grypa, AIDS;
  5. uzależnienie od alkoholu lub narkotyków.
artykuł z serwisu medonet.pl